Een inclusieve versie van AI begint bij onszelf

Eerst een voorbeeld om aan te tonen op welke manier AI inclusiviteit mist. Als je AI vraagt om een afbeelding van een vrouw op een paard te maken, wordt het hoogstwaarschijnlijk een witte of Aziatische vrouw met lange lokken. Dat is niet gek, want de meest voorkomende afbeeldingen van vrouwen op paarden op het internet zien er namelijk zo uit.

Een ander voorbeeld: als je AI een foto laat zien van een vis, zal de technologie de vis hoogstwaarschijnlijk alleen als vis herkennen wanneer er ook vingers op de foto te zien zijn; er zijn online namelijk veel foto’s van mensen die een vis vasthouden. De online wereld is het enige referentiekader dat AI heeft, en deze wereld is helaas niet zo inclusief als we graag zouden willen. Wij mensen voeden het internet, en doordat wij niet inclusief zijn, is de online wereld het ook niet. En AI op zijn beurt dus ook niet.

AI als klein kind

AI is immers net een klein kind: het aapt ons menselijke gedrag na en het doet wat wij hem zeggen te doen. Als een klein kind iets doet wat niet mag, geven we vaak de ouders de schuld. Zij hebben het kind dan niet op de juiste manier opgevoed. Hoe kan het dan dat we bij AI niet onszelf de schuld geven, maar de technologie? We kunnen niet verwachten dat deze technologie weet wat het doet, simpelweg omdat wij het ‘intelligent’ noemen. We moeten dus beginnen bij onszelf.

AI als Zwitserland

Het internet en het nieuws staan namelijk vol met extremen. Een gematigde mening is immers minder interessant om te lezen. AI is dus ook alleen bekend met die extremen en heeft nog amper kennis kunnen maken met het Zwitserland van het internet. Onze taak is dus om het internet te vullen met genuanceerde informatie, zodat AI ook dit tussengebied leert kennen.

Dit betekent dat we terug naar de tekentafel moeten gaan, en moeten leren om zowel offline als online echt een gesprek met elkaar te voeren. Alleen op die manier kunnen extremen worden samengebracht tot een neutralere, grijze zone, waar AI vervolgens mee moet worden gevoed. ChatGPT is immers gemaakt om gesprekken te voeren, en gaat daarbij uit van waarschijnlijkheid. Toch wordt het veelal gebruikt als informatietool, maar daarvoor beschikt de technologie niet over de juiste bron. We hebben dus zoiets nodig als wiskunde. We weten allemaal: 1 + 1 = 2, en dat is de enige antwoordoptie, wat iemand anders ook beweert.

AI is niet ‘the holy truth’

We moeten dus, voordat we AI om informatie vragen, eerst zelf kritisch zijn en goed nadenken over welke input we de technologie geven. Te beginnen bij de informatie die we online zetten, en vervolgens de vragen die we aan de technologie stellen. AI is immers niet ‘the holy truth’ en zal ook weleens verkeerde output geven. Of output die ons niet bevalt, simpelweg omdat onze eigen gedachtegang niet wordt bevestigd.

Wat je mening over AI ook is en hoe je er ook mee omgaat, het is altijd belangrijk om in je achterhoofd te houden dat de leercurve van AI iets is dat veel tijd in beslag neemt. Een inclusieve(re) versie van AI begint immers bij de mens, en we moeten onszelf de tijd en ruimte geven om hier eerst zelf in te ontwikkelen.